اهمیت شعر برای کودکان و تاثیر بر یادگیری و خلاقیت آن ها
تاریخ انتشار 1403/01/20
841 بازدید 
مدت زمان مطالعه 0 دقیقه 
ﺷﻌﺮ ﮐﻮدک ﺳﺎده و روان و آﻫﻨﮕﯿﻦ و ﺑﺮای او ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ اﺳﺖ و ﺑﺪون آﻧﮑﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ آﻣﻮزش دﻫﺪ، ﺑﺮ داﻧﺶ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﮐﻼﻣﯽ او ﻣﯽاﻓﺰاﯾﺪ و ذوق او را ﭘﺮورش ﻣﯽدﻫﺪ. ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺷﻌﺮ ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از ﺗﺨﯿﻞ، اﺣﺴﺎس (ﻋﺎﻃﻔﻪ) و زﺑﺎن ﻣﻮﺳﯿﻘﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ و ﯾﮏ واﺣﺪ ﻣﺴﺘﻘﻞ را ﺷﮑﻞ ﻣﯽدﻫﻨﺪ. ﻫﺮﭼﻪ ﻣﺤﺘﻮای ﻋﺎﻃﻔﯽ و اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺷﻌﺮ ﺑﺮای ﮐﻮدک آﺷﻨﺎﺗﺮ و ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از زﻧﺪﮔﯽ واﻗﻌﯽ و روزﻣﺮه ، ﻏﻢﻫﺎ و ﺷﺎدیﻫﺎ، ﻣﻮﻓﻘﯿﺖﻫﺎ و ﺷﮑﺴﺖﻫﺎی او ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎ آن ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺿﺮورت و اهمیت شعر برای کودکان
ذﻫﻨﯿﺖ ﮐﻮدک در ﻫﻔﺖ ﺳﺎل اول زﻧﺪﮔﯽ، رﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﭘُﺮ رﻣﺰ و راز. ﺷﻌﺮ ﮐﻮدک ﭘﯿﺶ از دﺑﺴﺘﺎن ﮔﻔﺘﺎری اﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻌﻨﺎی وﯾﮋه ﺧﻮد و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﻀﺎی ﺑﺎزی اﺳﺖ. ﺗﺨﯿﻞ ﮐﻮدک ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﺗﺨﯿﻞ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ اﺳﺖ.
آموزش شعر به کودکان پیش دبستانی
ﮐﻮدﮐﺎن اﺑﺘﺪا از ﻃﺮﯾﻖ اﺷﻌﺎر ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺷﻌﺮ آﺷﻨﺎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺻﺪاﻫﺎی ﻟﺬت ﺑﺨﺶ و ﮔﻮش ﻧﻮاز ﺑﺎزیﻫﺎی ﺗﮑﺮار ﮐﻠﻤﺎت، ﺗﮑﺮار واجﻫﺎ ﯾﺎ ﺣﺮفﻫﺎ در ﯾﮏ ﯾﺎ ﭼﻨﺪ ﻋﺒﺎرت ﺷﻌﺮی (ﺳﻨﺒﻠﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻗﻪﻫﺎ...) و ﺗﮑﺮار ﻋﺒﺎرتﻫﺎی ﻣﺘﺸﺎﺑﻪ و ﻫﻤﻨﻮا ﺗﻼﺷﯽ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮای ﮐﻮدک اﺳﺖ. ﺑﺎزی ﺑﺎ واژهﻫﺎ ﮐﺎر ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﮐﻮدﮐﺎن اﺳﺖ. آﻧﺎن واژهﻫﺎ را ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ از ﺷﻨﯿﺪن ﻣﮑﺮر آﻧﻬﺎ اﺣﺴﺎس ﺷﺎدی و ﻧﺸﺎط ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮدن ﺷﻌﺮﻫﺎ در ﺣﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﯾﮏ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺳﺎده اﺳﺖ و ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺗﻔﮑﺮ و ادراک ﻧﺪارد (ﺗﺸﺖ، ﺑﺸﯿﻦ ﺑﺮو رﺷﺖ).
ﮐﻮدﮐﺎن در ﺷﻨﯿﺪن ﻗﺼﻪ و ﺷﻌﺮ، ﺑﺎ دو ﻧﻮع ﺑﯿﺎن ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ: ﻧﺜﺮ و ﻧﻈﻢ. وﺟﻪ ﺗﻤﺎﯾﺰ اﺻﻠﯽ ﺷﻌﺮ از ﻧﺜﺮ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ و اﺧﺘﺼﺎر آن اﺳﺖ. ﯾﮏ واژه در ﺷﻌﺮ ﺑﯿﺶ از ﭼﻨﺪ واژه در ﻧﺜﺮ ارزش ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ دارد.
********************************************************
آموزش شعر به کودکان پیش دبستانی
********************************************************
اهمیت و جایگاه شعر برای کودکان در ﯾﺎدﮔﯿﺮی آن‌ها
ﯾﮑﯽ از وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی ﺷﻌﺮ ﮐﻮدک ﺑﺎر آﻣﻮزﺷﯽ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﯽ را ﻏﯿﺮﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﮐﻮدك ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺷﻌﺮ دﻧﯿﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﭘﺮ از اﺻﻮات موسیقی ﮐﻮدک در ﻣﻘﻄﻌﯽ آﻣﻮﺧﺘﻦ زﺑﺎن را آﻏﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ و در اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑُﻌﺪ زﺑﺎن آﻣﻮزی و ﺻﻮت آﻣﻮزی از ﻃﺮﯾﻖ ﺷﻌﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽآﯾﺪ:
ﺑﺎران آﻣﺪ ﺷﺮ و ﺷﺮ و ﺷﺮ
آب راه اﻓﺘﺎد ﮔﺮ و ﮔﺮ و ﮔﺮ
ﺗﮕﺮگ آﻣﺪ دام دام دام
ﺳﺮم ﺳﺮم ﭘﺎم ﭘﺎم ﭘﺎم
رؤﯾﺎﻫﺎ و آرزوﻫﺎی ﮐﻮدک ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﻗﺼﻪ و ﺷﻌﺮ و ﺳﺎﺧﺘﻦ و ﺳﺮودن آﻧﻬﺎ ﺷﮑﻮﻓﺎ و ﻣﺤﻘﻖ ﻣﯽﺷﻮد. ﺷﻌﺮ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻘﺎﺷﯽ و ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ اﺑﺰاری اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ آن ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺎ ﮐﻮدک ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﮐﺮد و او را آﻣﻮزش داد و به تقویت فن بیان کودک کمک کرد.
ﺷﻨﯿﺪن ﺷﻌﺮ، باعث تقویت مهارت شنیداری و مهارت تصویرسازی می شود و داﯾﺮه ﻟﻐﺎت او ﻣﺪام ﮔﺴﺘﺮش ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﻣﺨﺘﻠﻒ در ﺣﻮزهﻫﺎی ﻋﻠﻮم، رﯾﺎﺿﯿﺎت، داﻧﺶ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و... ﻧﯿﺰ از اﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ، ﮐﻪ روﺷﯽ ﻏﯿﺮﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و ﻣﻨﺎﺳﺐ ﮐﻮدک اﺳﺖ، ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻪ او ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﺷﻮد.
ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺤﻤﻮد ﮐﯿﺎﻧﻮش: «در اﺑﺘﺪا ﻃﺒﯿﻌﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻮدك را ﯾﺎری ﻣﯽدﻫﺪ. او رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﻮاس ﺧﻮد و ذﻫﻦ ﺧﻮد راﺑﻄه اﻧﺴﺎﻧﯽ ... ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﮐﻮدک ﺑﺎ ﭘﯿﻐﺎمﻫﺎی ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻣﯽآﯾﺪ: ﺑﺨﻮر و ﺑﺨﻮاب و ﺑﺎزی ﮐﻦ. اﻧﺪک اﻧﺪک داﻣﻨه ﺗﻘﻠﯿﺪ را ﺑﺎ ﺗﻔﮑﺮ ﮔﺴﺘﺮش ﻣﯽدﻫﺪ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺗﻘﻠﯿﺪﻫﺎ ﺑﺮای زﯾﺴﺘﻦ و ﺧﻮش زﯾﺴﺘﻦ اﻧﺠﺎم میﮔﯿﺮد. ﮐﻮدك ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ را ﻫﻢ در ﻣﺴﯿﺮ رﯾﺘﻢﻫﺎی ﺻﻮﺗﯽ ﺧﻮد دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻧﺎمﻫﺎی او آوازﻫﺎی اوﺳﺖ. اﮔﺮ در اﺑﺘﺪا ﮐﻮدک ﻏﺬا را ﻗﺎﻗﺎ ﺑﻨﺎﻣﺪ، ﻣﺪتﻫﺎ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﺪ ﺗﺎ آواز ﻗﺎﻗﺎی او را ﺑﻪ ﻏﺬا ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﻨﺪ. ﮐﻠﻤﻪﻫﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﯾﯽ از آواز ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﮐﻮدك ﺗﺎزه زﺑﺎن ﮔﺸﻮده ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ. در ﺳﺨﻨﺶ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ اﺳﺖ. زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ اﺳﺖ. ﮐﻮدک ﻣﻌﻨﯽ را ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﯽآﻣﻮزد. ﮐﻮدك از ﺷﻌﺮﻫﺎی آﮔﻬﯽ ﻣﻌﻨﺎی ﺻﺤﯿﺢ و ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ. وﺳﯿﻠﻪای ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮای زﻣﺰﻣﻪ، آواز، ﺣﺮﮐﺎت ﻣﻮزون و ﺑﺎزی ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ارزش زﻧﺪﮔﯽ اوﺳﺖ. ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﻮدك را ﺳﺮﮔﺮم ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺮای او ﺷﻌﺮی ﺑﯽﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽﺳﺎزﯾﻢ.»
خلاقیت و شعر کودک
ﺧﻼﻗﯿﺖ از ﻋﻨﺎﺻﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ در آﻣﻮزش زﺑﺎن ﮐﻮدک ﺟﺎﯾﮕﺎه وﯾﮋه‌ای دارد. ﺧﻼﻗﯿﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﯿﺎن ﺗﺼﻮﯾﺮی و ﮐﻼﻣﯽ و ﻋﺎﻃﻔﯽ ﻧﻮ و ﺑﺪﯾﻊ ﺟﺮﯾﺎن زﻧﺪﮔﯽ و ﻫﺴﺘﯽ. از مهم ترین فواید یاد دادن شعر به کودکان ﮔﺸﻮدن درﯾﭽﻪای ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻂ ﭘﯿﺮاﻣﻮن در ﺑﺮاﺑﺮ دﯾﺪﮔﺎن او و تشویق و هدایتش برای ایجاد ﻧﻮآوری در زﺑﺎن و اﻧﺘﻘﺎل ﻋﻮاﻃﻒ است. ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺘﻦ اﺷﯿﺎ و ﭘﺪﯾﺪهﻫﺎ در ﺷﻌﺮ، ﮐﻮدک را ﻣﺘﻮﺟﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽﻫﺎی دوروﺑﺮ و ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻣﯽﺳﺎزد.
ﺷﻌﺮ ﮐﻮدك کلامی است که از ﺣﯿﺚ ﺗﺮﮐﯿﺐ اﺻﻮات و ﮐﻠﻤﺎت و از ﺣﯿﺚ ﻣﻀﻤﻮن زیبا و دارای وزن است. در ﻣﻮرد اﺷﻌﺎر ﺑﯽﻣﻌﻨﯽ ﻣﺜﻞ اﺗﻞ ﻣﺘﻞ ﺗﻮﺗﻮﻟﻪ، ﻫﻤﺎن زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺗﺮﮐﯿﺐ اﺻﻮات و ﮐﻠﻤﺎت، ﯾﻌﻨﯽ آﻫﻨﮓ و رﯾﺘﻢ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ. اﺳﺎس و ﭘﺎﯾه ﺷﻌﺮ ﮐﻮدک، ﮐﻪ او را ﺑﻪ ﺑﺎزی و ﺣﺮﮐﺖ و ﻫﻢ آوازی ﺑﺮ ﻣﯽاﻧﮕﯿﺰد، ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ اﺻﻮات و ﮐﻠﻤﺎت اﺳﺖ. ﻗﺎﻓﯿﻪ از ﻟﻮازم ﺷﻌﺮ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻌﻀﯽ ﺷﻌﺮﻫﺎی ﮐﻮدﮐﺎن ﻗﺎﻓﯿﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ (ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻌﺮ دوﯾﺪم و دوﯾﺪم).
********************************************************
********************************************************
انواع شعر کودک
آﻫﻨﮓ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ ﻣﺎدر اوﻟﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻮدک ﺑﺎ رﯾﺘﻢ ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ ﻗﺒﻞ و ﺑﻌﺪ از ﺗﻮﻟﺪ اﺳﺖ. ﻣﺎدر ﺑﺎ ﻋﺸﻖ و اﺣﺴﺎس ﺑﺮای ﮐﻮدک ﻻﻻﯾﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ. ﻻﻻﯾﯽ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮐﻮدك آراﻣﺶ ﻣﯽدﻫﺪ، ﺑﻠﮑﻪ زﻣﯿﻨه ﺣﺮف زدن و ﭘﯿﻮﻧﺪ اﻋﺠﺎز آﻣﯿﺰ ﻋﺎﻃﻔﻪ و ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ را در ﮐﻮدک ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽآورد.
ﺗﺮاﻧﻪﻫﺎ را ﺑﺎﯾﺪ از ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎی ادﺑﯿﺎت ﮐﻮدک در ﺷﺎﺧه ادﺑﯿﺎت ﻋﺎﻣﯿﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر آورد. ﻻﻻﯾﯽﻫﺎ، ﺗﺮاﻧﻪ ﻧﻮازشﻫﺎ ، ﺑﺎزیﻫﺎ، و ﻣﺘﻞﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﮑﻞﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺗﺮاﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺷﻌﺮﻫﺎی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ و ﻏﺰل و ﺗﺼﻨﯿﻒ ﮐﻪ وﯾﮋه ﺗﻮده ﻣﺮدم اﺳﺖ. اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎی ادﺑﯽ دﯾﺮﯾﻨﮕﯽ ﺷﻌﺮ و ادﺑﯿﺎت ﻣﻨﻈﻮم را در ﺳﻨﺠﺶ ﺑﺎ ﻧﺜﺮ ﻏﯿﺮ ﻣﻨﻈﻮم ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ. ﺗﺮاﻧﻪﻫﺎ ﺟﺰﺋﯽ از ادﺑﯿﺎت ﺷﻔﺎﻫﯽ ﮐﻮدﮐﺎن اﺳﺖ و ﭘﯿﺶ درآﻣﺪی ﺑﺮ ﺷﻌﺮ اﻣﺮوز ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽآﯾﺪ. ﺷﻌﺮ ﻧﺎب ﮐﻮدک ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد زﯾﺮا ﺷﻌﺮﻫﺎ و ﺗﺮاﻧﻪﻫﺎ ﺑﺮای ﻣﻨﺎﺳﺒﺖﻫﺎ و روﯾﺪادﻫﺎی وﯾﮋه ﺳﺮوده ﺷﺪهاﻧﺪ. ﺳﻮای ﻻﻻﯾﯽﻫﺎ، ﭼﻨﺪ دﺳﺘﻪ ﺗﺮاﻧﻪ وﺟﻮد دارد:
- ﺗﺮاﻧﻪ ﺑﺎزی (اﺗﻞ ﻣﺘﻞ ﺗﻮﺗﻮﻟﻪ)
- ﺗﺮاﻧﻪ ﻧﯿﺎﯾﺶ (ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ آﻓﺘﺎب ﮐﻦ)
- ﺗﺮاﻧﻪ ﻧﻮازش (دس دﺳﯽ ﺑﺎﺑﺎش ﻣﯽﯾﺎد)
- ﺗﺮاﻧﻪ آﻣﻮزش (ﺑﯿﺎ ﯾﮏ، ﯾﮏ ﯾﺎری دارم/ دو، ﺑﯿﺎ دوﺳﺘﺖ ﻣﯽ دارم)
- ﺗﺮاﻧﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ (ﻧﻮروز و ﻧﻮ ﺳﺎل، ﺑﺎدا ﻣﺒﺎرک)
- ﺗﺮاﻧﻪ ﮐﺎر (ﮐﺎرﮔﺎه ﻗﺎﻟﯿﺒﺎﻓﯽ...)
- ﺗﺮاﻧﻪ ﻣﺘﻞ (دوﯾﺪم و دوﯾﺪم...)
- ﺗﺮاﻧﻪ ﭼﯿﺴﺘﺎن و ﻣﻌﻤﺎ (ﺑﻠﻨﺪﺑﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﯾﺶ ﺣﺮﯾﺮه/ ﻟﺒﺶ ﺳﻠﻄﺎن و دﻧﺪاﻧﺶ وزﯾﺮه/ اﮔﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ زﻧﺪ ﺗﺎج ﻣﺮﺻﻊ/ ﻣﮑﺎن و ﻣﻨﺰﻟﺶ زﯾﺮ زﻣﯿﻨﻪ: «ﻣﺎر»)
- ﺷﻌﺮﻫﺎی ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﯾﺎ ﻫﯿﭽﺎﻧﻪﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺪون ﻣﻌﻨﯽ اﻣﺎ ﭘﺮﻧﺸﺎط اﺳﺖ.
ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺗﺮاﻧﻪ دو وﯾﮋﮔﯽ ﺑﺎرز دارد: درون ﻣﺎﯾﻪ و وزن. درون ﻣﺎﯾﻪ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ اﻧﺪﯾﺸﻪﻫﺎ و آرزوﻫﺎ و وزن ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه ذوق و ﻫﻨﺮ ﺗﻮده ﻣﺮدم اﺳﺖ. اﺣﺴﺎﺳﺎت و ﻋﻮاﻃﻒ آدﻣﯽ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺎدی، اﻧﺪوه، ﮐﺎر و ﺑﺎزی ﮐﻪ وزن ﺗﺮاﻧﻪﻫﺎ از آن ﺑﺮداﺷﺖ ﺷﺪه ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن اﺳﺖ. ﮐﻮدﮐﺎن وزن ﺗﺮاﻧﻪﻫﺎ را از راه ﮔﻮش درﻣﯽﯾﺎﺑﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﯽﺗﻮان آﻧﻬﺎ را ﺷﻌﺮ ﺳﻤﻌﯽ ﺧﻮاﻧﺪ.
********************************************************
برای خرید اینترنتی کتاب کودک کلیک کنید
********************************************************
ﺷﺎﻋﺮان اﯾﺮاﻧﯽ از راه آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺷﻌﺮﻫﺎی ﮐﻮدک ﮐﺸﻮرﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﻪ تاثیر شعر بر رشد کودک ﭘﯽﺑﺮدﻧﺪ. آﻧﻬﺎ ﺷﻌﺮ ﮐﻮدک را ﺑﻪ زﺑﺎن آواﻫﺎی ﻃﺒﯿﻌﺖ و ﭘﯿﺮاﻣﻮن ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮدﻧﺪ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺻﺪای ﮐﺒﻮﺗﺮ ﯾﺎ ﺻﺪای ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﺎه ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺗﺮﺳﯿﻢ ﯾﮏ ﺗﺼﻮﯾﺮ زﯾﺒﺎ، ﭘﯿﺎﻣﯽ رﻓﺘﺎری را ﺑﻪ ﺷﯿﻮه ﻏﯿﺮﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و از راه اﻧﮕﯿﺰش ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺑﻪ ﮐﻮدک رﺳﺎﻧﺪه اﻧﺪ (ﮔﻞ رو از راه دور ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ/ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﭽﯿﻨﻢ؛ ﮔﻞ ﺳﺮ ﺷﺎﺧﻪ زﻧﺪه اﺳﺖ/ ﻣﯽ ﻣﯿﺮه وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺪه اﺳﺖ).
