رفتن به محتوای اصلی
اعتماد به نفس چیست و چرا کودکان باید اعتماد به نفس داشته باشند؟ راههای تقویت…
آموزش قصه گویی برای کودکان (ایده‌های شگفت انگیز و خلاقانه)
ﻗﺼﻪﮔﻮﯾﯽ ﮐﻬﻦﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ادﺑﯿﺎت اﺳﺖ، ﺑﻪ وﯾﮋه در ﻣﯿﺎن ﻓﺮﻫﻨﮓﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﺮ ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ و ﺻﻨﻌﺖ ﭼﺎپ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﺑﺰاری ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. آﯾﯿﻨﯽ زﻧﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ واﻗﻌﯽ ﯾﺎ ﺗﺨﯿﻠﯽ ﺑﺎﺷﺪ و ﺳﺒﺐ اﯾﺠﺎد ارﺗﺒﺎﻃﯽ آراﻣﺶ ﺑﺨﺶ و ﺳﺎزﻧﺪه ﻣﯿﺎن ﮐﻮدک و ﻗﺼﻪﮔﻮ ﻣﯽﺷﻮد. ﯾﮏ ﻫﻨﺮ اﺳﺖ و آنﭽﻪ آن را ﺑﻪ ﻫﻨﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺨﯿﻞ ﺧﻼق ﺟﺎری در آن اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻗﺎﻟﺐ ﺧﻼﻗﯿﺖ ﮐﻼﻣﯽ ﺟﻠﻮهﮔﺮ ﻣﯽﺷﻮد. ﻗﺼﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻋﻤﺮی ﺑﻪ درازای ﮐﻼم دارد.
اﻫﻤﯿﺖ و ﺿﺮورت ﻗﺼﻪﮔﻮﯾﯽ
ﻋﻼﻗه ﮐﻮدک و ﺑﺰرﮔﺴﺎل ﺑﻪ ﻗﺼﻪ، ﺟﻬﺎﻧﯽ اﺳﺖ. ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﺎ زﻣﯿﻨﻪﻫﺎی ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و ﺷﺨﺼﯿﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوت، ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻨﯿﺪن ﻗﺼﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﺷﻨﯿﺪن ﻗﺼﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﺮای ﮐﻮدﮐﺎن ﻟﺬت ﺑﺨﺶ اﺳﺖ، ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺷﻨﯿﺪن ﻗﺼﻪ اﺳﺖ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ، ﺳﺮاﭘﺎ ﺗﻮﺟﻪ و ﺗﻤﺮﮐﺰ اﺳﺖ.
ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﻪﮔﻮﯾﯽ ﻣﻬﺎرﺗﯽ ذاﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻋﻬﺪه اﻓﺮاد ﻣﻌﺪودی ﺑﺮ ﻣﯽآﯾﺪ. ﺣﺎل آن‌که ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﺮﺑﯿﺎن ﻫﻢ ﺑﺎ اﻧﺪﮐﯽ آﻣﻮزش و ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻗﺎدرﻧﺪ اﯾﻦ ﻣﻬﺎرت را ﮐﺴﺐ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻏﻨﺎی ادﺑﯽ ﻗﺼﻪ ﮔﻮﯾﯽ، ﻻزم اﺳﺖ آن را در ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ روزاﻧﮥ ﮐﻮدﮐﺎن ﮔﻨﺠﺎﻧﺪ. ﻗﺼﻪ ﮔﻮﯾﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ روشﻫﺎی آﻣﻮزش ﮐﻮدﮐﺎن ﺧﺮدﺳﺎل اﺳﺖ. در رادیو نردبان می توانید انواع قصه صوتی کودکانه را بشنوید و دانلود کنید.
چگونه برای کودکان قصه بگوییم؟
در انواع روشهای قصه‌گویی ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻗﺼﻪ ﮔﻮ:
- ﻗﺼﻪای را ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﻌﺮﯾﻒ آن را دارد ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺘﯽ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ در ﻣﻮرد آن از ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﺪﻫﺪ.
- ﺑﻌﺪ از اﻧﺘﺨﺎب ﻗﺼﮥ ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﮔﺮوه ﺳﻨﯽ ﮐﻮدک، ﺑﻪ روال ﻗﺼﻪﮔﻮﯾﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺣﺎﻟﺖ و ﻟﺤﻦ و آﻫﻨﮓ ﺻﺪاي ﺧﻮد (ﺻﺪای ﻣﺮداﻧﻪ ﯾﺎ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ، ﺻﺪای ﺧﺴﺘﻪ ﯾﺎ ﭘﺮﻧﺸﺎط، ﻟﺤﻦ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﯾﺎ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ و …) ﯾﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮدن ﺗﻦ ﺻﺪا در اوج و ﻓﺮود داﺳﺘﺎن (ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﺷﻮد ﯾﺎ ﺣﻞ ﻣﯽﺷﻮد) ﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮدن (در ﺟﺎﻫﺎی ﺣﺴﺎس ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻋﻤﯿﻖ در ﺷﻨﻮﻧﺪه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ) ﯾﺎ ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺣﺎﻻت ﺻﻮرت (ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎی ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﯾﺎ ﻏﻢ ﯾﺎ ﺗﺮس) ﯾﺎ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﺻﺪا ﯾﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎ ﯾﺎ ﺣﺎدﺛﻪ ﭼﯿﻨﯽ.
- ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ، ﻗﺼﻪ را ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻨﺪ (ﻣﺜﻼً زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎی ﺑﯽﺗﺎﺑﯽ را در ﮐﻮدﮐﺎن ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ) ﯾﺎ آن را اداﻣﻪ دﻫﺪ.
- از واژﮔﺎن ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﮔﺮوه ﺳﻨﯽ ﮐﻮدﮐﺎن اﺳﺘﻔﺎده و ﺑﻪ ﻧﮑﺎت ﻣﺜﺒﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺎره ﮐﻨﺪ.
- ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﺪ، از ﺗﺨﯿﻞ و ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﺪ و داﺳﺘﺎن را در ﺣﯿﻦ ﻗﺼﻪﮔﻮﯾﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﺪ، ﺑﻪ ﮐﻠﻤﺎت ﺟﺎن ﺑﺒﺨﺸﺪ و ذﻫﻦ و ﺣﻮاس ﮐﻮدک را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ، ﺑﺮ ﮐﻮدک ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ آﻧﺎن ﺗﻤﺎس ﭼﺸﻤﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎﻻت و ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞﻫﺎی آﻧﺎن ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ آن‌ها ﻓﺮﺻﺖ درک ﻣﻌﻨﺎ را ﺑﺪﻫﺪ.
- ﺑﯿﺎن ﺷﻔﺎﻫﯽ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺳﻠﯿﺲ و ﺻﺤﯿﺢ و ﺑﻠﻨﺪ و ﺷﻤﺮده ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ. از ﻋﻬﺪه ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎ و ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮآﯾﺪ و ﻓﺮازﻫﺎی ﻣﻬﻢ را ﺑﺎ ﺗﺄﮐﯿﺪ ادا ﮐﻨﺪ (ﻣﺜﻼً ﺣﺮﻓﺶ رو ﮔﻮش ……… ﻧﮑﺮد.)
- ﺧﻼق ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﻓﯽاﻟﺒﺪاﻫﻪ ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ. ﮔﺎه ﻧﯿﺰ از اﺑﺰار ﻣﻨﺎﺳﺐ (ﻣﺜﻼً ﻋﺮوﺳﮏﻫﺎی ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ) اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ.
- ﻣﻄﺎﻟﻌﮥ ﻣﺴﺘﻤﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﺠﯿﻨﻪای از اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎ و ﻗﺼﻪﻫﺎی ﺑﻮﻣﯽ را در ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺎرتﻫﺎی ﻗﺼﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺳﻬﻮﻟﺖ ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ و ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﻗﺼﻪﮔﻮی ﻣﺎﻫﺮی ﺷﻮد.
بهترین شیوه قصه‌گویی برای کودکان
ﺑﺮای ﻗﺼﻪﮔﻮﯾﯽ، ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻬﺎرت ﻗﺼﻪﮔﻮ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ و ﻋﻮاﻣﻞ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ در ﺗﻮﻓﯿﻖ ﻗﺼﻪﮔﻮ ﻣﺆﺛﺮ اﺳﺖ، از ﺟﻤﻠﻪ:
- اﻧﺘﺨﺎب ﻗﺼﮥ ﻣﻨﺎﺳﺐ
- ﻣﮑﺎن ﻗﺼﻪﮔﻮﯾﯽ (دوری از ﺳﺮوﺻﺪا)
- زﻣﺎن ﻗﺼﻪﮔﻮﯾﯽ (آﻣﺎده ﺑﻮدن ﮐﻮدک ﺑﺮای ﺷﻨﯿﺪن ﻗﺼﻪ ﭘﺲ از رﻓﻊ ﻧﯿﺎزﻫﺎی ﺟﺴﻤﯽ و ﺣﺮﮐﺘﯽ آﻧﺎن)
- ﻧﻮر و دﻣﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ
- وﺿﻌﯿﺖ اﺳﺘﻘﺮار ﮐﻮدک (ﻧﻮع ﻧﺸﺴﺘﻦ، دراز ﮐﺸﯿﺪن، ﻟﻢ دادن، روی زﻣﯿﻦ، روی ﺻﻨﺪﻟﯽ)
- دور ﺑﻮدن از وﺳﺎﯾﻞ ﺟﺬاب (اﺳﺒﺎب ﺑﺎزیﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن آن‌ها ذﻫﻦ ﮐﻮدﮐﺎن درﮔﯿﺮ ﺷﻮد)
- ﺳﻦ ﮐﻮدﮐﺎن و ﻣﺪت ﻗﺼﻪﮔﻮﯾﯽ (ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻦ ﮐﻮدﮐﺎن ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ، زﻣﺎن ﻗﺼﻪﮔﻮﯾﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻮﺗﺎهﺗﺮ ﺷﻮد) اﯾﻦ ﻣﺪت در ﻣﺠﻤﻮع ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﯿﺶ از 10 ﯾﺎ 15 دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
- دوری از ﻫﺮ ﻋﺎﻣﻠﯽ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﺣﻮاسﭘﺮﺗﯽ ﮐﻮدﮐﺎن ﺷﻮد.
ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻗﺼﻪﮔﻮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮔﺎه ﮐﻮدک را ﺑﻪ ﻓﻀﺎی ﺑﺎز ﺑﺒﺮد، ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪای ﻣﻨﺎﺳﺐ ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺎﻻ و ﺟﺎذﺑﻪﻫﺎی ﻃﺒﯿﻌﺖ را ﺗﻮأﻣﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﻗﺼﻪ ﺑﺮای ﮐﻮدﮐﺎن ﺟﺬابﺗﺮ ﺷﻮد.
قصه‌گو می‌تواند پدر، مادر و یا هر شخصی که کودک را دوست دارد و برای آموزش او تلاش می‌کند باشد.
دﻧﯿﺎی ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰ ادﺑﯿﺎت ﮐﻮدﮐﺎن دﻧﯿﺎﯾﯽ ﭘﺮﻫﯿﺠﺎن اﺳﺖ. اﺻﻞ ﻣﻬﻢ در اﻧﺘﺨﺎب ﻗﺼﻪ ﺗﻨﺎﺳﺐ آن ﺑﺎ ﻣﺮاﺣﻞ رﺷﺪی و ﺳﻦ ﮐﻮدﮐﺎن اﺳﺖ. ﻋﻼوه ﺑﺮ آن، ﻗﺼﮥ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻗﺼﻪای اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎل ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ارزﺷﻤﻨﺪ، ﻓﺮﻫﻨﮓ، آداب و ﺳﻨﻦ، و ﺑﺎورﻫﺎی ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺑﻪ ﮐﻮدﮐﺎن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ. ﺧﻮد ﮐﻮدﮐﺎن ﻫﻢ اﮔﺮ ﻓﺮﺻﺖ و ﻣﺠﺎل ﺑﻪ آن‌ها داده ﺷﻮد ﻗﺼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ.
ﻗﺼﻪﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی زﯾﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ:
- ﻗﺼﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ واژﮔﺎن و زﺑﺎن و ﺑﯿﺎن ﻣﻨﺎﺳﺐ دارﻧﺪ و ﮐﻮدﮐﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ آن‌ها ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﻨﺪ
- ﻗﺼﻪﻫﺎی ﻋﺎﻣﯿﺎﻧﻪ، ﻣﺜﻞ «ﮐﺪو ﻗﻠﻘﻠﻪ زن»
- ﻗﺼﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در آن‌ها رﯾﺘﻢ و ﺗﮑﺮار وﺟﻮد دارد، ﻣﺜﻞ «دوﯾﺪم و دوﯾﺪم»
- ﻗﺼﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﯿﻮاﻧﺎت در آن‌ها ﻧﻘﺶ دارﻧﺪ، ﻣﺜﻞ «ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎی ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه»
- ﻗﺼﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻮدﮐﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮع آن‌ها درﮔﯿﺮﻧﺪ، ﻣﺜﻞ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻬﺪﮐﻮدک و ﺟﺪاﯾﯽ از ﻣﺎدر
- ﻗﺼﻪﻫﺎﯾﯽ دارای ﻃﺮح ﺳﺎده (آﻏﺎز و ﻣﯿﺎﻧﻪ و ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺸﺨﺺ و ﺳﺎده)
- ﻗﺼﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﭘﻨﺪ و اﻧﺪرز ﻧﻤﯽدﻫﻨﺪ.
والد یا ﻣﺮﺑﯽ ﺑﺎ ﮐﻤﯽ دﻗﺖ در ﭘﯿﺮاﻣﻮن ﺧﻮد ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮای ﻗﺼﻪﺳﺎزی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ! ﻣﻮﺿﻮع ﻗﺼﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ این‌ها ﺑﺎﺷﺪ:
- ﺗﺼﻮﯾﺮ (آﻟﺒﻮم ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ)
- ﺣﯿﻮاﻧﺎت و ﮔﯿﺎﻫﺎن و ﻃﺒﯿﻌﺖ ﭘﯿﺮاﻣﻮن
- ﻣﺸﮑﻼت ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻮدک (ورود ﻓﺮزﻧﺪ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده، ﻋﯿﻨﮑﯽ ﺷﺪن) اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺳﺎده روزاﻧﻪ (ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻦ، ﻣﺴﻮاك زدن)
- ﮐﻠﻤﻪ ﯾﺎ ﻓﺮدی آﺷﻨﺎ (ﻣﺎﻣﺎن)
- ﺻﺪاﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺤﯿﻂ (ﺻﺪای ﺟﺎﻧﻮران، رﻋﺪوﺑﺮق)
- وﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯽ (ﻟﺒﺎس، اﺳﺒﺎب ﺑﺎزی)
- ﻧﻘﺎﺷﯽﻫﺎ و ﮐﺎردﺳﺘﯽﻫﺎ
- ﻣﺮاﺣﻞ رﺷﺪی (دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ)
- ﻣﻨﺎﺳﺒﺖﻫﺎ (ﻧﻮروز، روز ﮐﻮدک، ﻋﯿﺪﻫﺎی ﻣﺬﻫﺒﯽ)
ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻟﻤﺎت روزاﻧﮥ ﮐﻮدک دﻗﺖ شود ﺗﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت، از دل ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻔﺖ وﮔﻮﻫﺎ ﺑﯿﺮون بیاید.
ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻧﻘﺶ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ در آن‌ها ﯾﮑﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺖ را ﯾﺎدآوری ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻮﻟﯿﺖﻫﺎ اﺷﺎره ﮐﻨﺪ (ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾﯽ و…) و اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﺣﻘﻮق دﯾﮕﺮان و ﭘﺮﻫﯿﺰ از ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﺑﺮﻗﺮاری ﺻﻠﺢ را ﺗﺮوﯾﺞ ﮐﻨﺪ ﻧﯿﺰ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮای ﻗﺼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎﺷﺪ.
در اﻃﺮاف ﻣﺮﮐﺰ آﻣﻮزﺷﯽ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ، ﻓﺮﻫﻨﮕﺴﺮا ﯾﺎ ﻣﮑﺎنﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻫﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ را ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ و ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺮﺧﯽ از ﭘﺎﯾﮕﺎهﻫﺎی اﻃﻼع رﺳﺎﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺘﺎبﻫﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﯽﭘﺮدازﻧﺪ. ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﺮﺧﯽ ﻣﺠﻠﻪﻫﺎ و ﻧﺸﺮﯾﻪﻫﺎ ﮐﻪ ﯾﺎ ﻣﺨﺼﻮص ﮐﻮدﮐﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﺨﺸﯽ وﯾﮋه ﮐﻮدﮐﺎن دارﻧﺪ و ﻗﺼﻪﻫﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﯾﺎ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ درﺑﺎره ﻗﺼﻪﮔﻮﯾﯽ درج ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺎ اﻧﺪﮐﯽ ﺧﻼﻗﯿﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻗﺼﻪ ﺑﺴﺎزﯾﺪ. ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺧﻮدﺗﺎن ﮐﺘﺎب ﭘﺎرﭼﻪای ﯾﺎ ﺗﺼﻮﯾﺮی ﻫﻢ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﯿﺪ.
نوشته های مرتبط
برای این نوشته 0 نظر ثبت شده است